شرمنده ام...

وقتی شهرت در آستانه سقوط قرار گرفت... من صبحانه میخوردم.

وقتی دانه دانه میمردید خبرش را پشت مک بوک قشنگم دنبال میکردم.

وقتی پرچم های سیاه روی تپه ها تکان میخورد... وقتی شهرت دیگر شهر تو نبود... حتی اشک هم نریختم. یک چای دیگر ریختم و پست جدید گذاشتم تا فقط یک کاری کرده باشم.

شرمنده ام... خواهرم... برادرم... به اندازه تک تک پرچمهای سیاه... شرمنده ام.

‪

منبع: Omid Nemati

کوبانی

امشب، کوبانی مرکز زمین و محور زمان است.

امشب قلب میلیون‌ها انسان در کوبانی می‌تپد. امشب کوبانی غرور و شکوه و رنج را دوباره ترجمه می‌کند. آسمان شهر ابری است. نفس‌های کوبانی بوی باروت می‌دهد، بوی جسد، بوی خون.

مدرسه‌های کوبانی می‌پرسند: چه اتفاقی خواهد افتاد؟ آیا فرزندانم یک بار دیگر بازخواهند گشت تا با عشق و علاقه خواندن و نوشتن به کُردی را دوباره پی بگیرند؟

کودکان کوبانی از یکدیگر می‌پرسند: بزرگتر‌هایمان قوی‌تر هستند یا آنانی که قصد جان ما و بزرگتر‌هایمان را کرده‌اند؟