نه؛ من دیگر نمی خندم

نه من دیگر بروی ناکسان هرگز نمی خندم 
دگر پیمان عشق جاودانی 
با شما معروفه های پست هر جایی نمی بندم 
شما کاینسان در این پهنای محنت گستر ظلمت 
ز قلب آسمان جهل و نادانی
به دریا و به صحرای امید و عشق بی پایان این ملت 
تگر ذلت و فقر و پریشانی و موهومات می بارید 
شما، ‌کاندر چمن زار بدون آب این دوران طوفانی 

بفرمان خدایان طلا،‌ تخم فساد و یأس می کاری؟

چرا؟

تنها بگو چرا؟

شک نکن هر چه باور دارم را میریزم سطل آشغال!